"En dat paard moet mij gaan helpen? Geloof je het zelf?" zei Mark

Ik vond het dan ook best dapper toen hij toch aangaf de paardenbak in willen gaan. Gewoon om het eens mee te maken. Dolly leek al klaar te staan en ik deed haar het hoofdstel om. Ik gaf hem het touw en vroeg waar hij het over wilde hebben.

De ruzies tussen zijn vader en zijn vrouw. Of eigenlijk de kleine opmerkingen en sneertjes van zijn vader. "Al voordat we samen in de auto stappen om naar mijn ouders te gaan is de spanning al voelbaar."  Zijn vrouw had hem er vaker op aangesproken en zijn reactie was meestal: "Mijn vader is nou eenmaal zo."

Ik vroeg of de spanning en de sneertjes wel eens besproken waren met zijn vader, "Dat wel, maar ik weet niet of het bij hem binnen is gekomen." Terwijl hij hierover vertelde duwde Dolly hem zachtjes opzij en ik vroeg wat er gebeurde bij hem. "Ik word weg geduwd." Ik gaf hem terug dat het paard alle ruimte heeft om te gaan staan waar ze wil. En dat ze nu op zijn plek wilde staan. Zijn plek! 

Hoe is het voor je dat iemand je van jouw plek duwt? “Dat voelt naar, ik voel dat in m’n borst…” Sta maar eens stil bij dat gevoel.

Als opdracht vroeg ik of hij Dolly als zijn vrouw kon zien en met haar naar de hoek van de paardenbak wilde lopen. En of hij zich wilde inbeelden om daar met zijn vader te praten. Hij wilde die kant op lopen maar er was geen beweging in Dolly te krijgen. Nog geen stap zette ze.

Ik vroeg wat er gebeurde en wat hij daarbij voelde. “Ze wil niet mee en ik herken dat gevoel, dit gebeurd mij regelmatig in mijn werk. Als ik mensen in beweging wil zetten zonder dat ik zelf die motivatie voel, gebeurt er niets.” En juist op dat moment liep Dolly een paar passen richting de hoek van de bak. We keken elkaar aan en ik zei: “Zie je dat als je voelt wat er is, en dat erkent, dat er dan wel beweging is?” “die komt wel binnen,” zei hij.